O libro ao que máis aprezo lle teño é un que me regalou voçé. Andiven onte a pasealo polas tres vilas que máis quero; leveino de volta a casa. Que se mellore vostede, señora Liariña. Agardo vela pronto
De sempre por tras destes ollos grandes, un algo saltóns e tristeiros.
Que lindo sería poder contar a vida polas olladas que se cruzaron algunha vez polo meu camiño!
Os ollos coma obsesión de sempre, debuxos nas marxes de libros e cadernos. Nas servilletas dos bares. Inaugurar un diario de a bordo para describir o que miran e len os meus ollos.
Mirar como a marca xeográfica do iris. Buscar lentes pra unhas retinas un algo doridas, ás que aínda lles queda moito por aprender...
1 comentário:
O libro ao que máis aprezo lle teño é un que me regalou voçé. Andiven onte a pasealo polas tres vilas que máis quero; leveino de volta a casa. Que se mellore vostede, señora Liariña. Agardo vela pronto
Enviar um comentário