29.9.06

marcha

Non, non é que non queira marchar. Cando cheguei, só tiña ganas de deixalo, de coller a porta e dicir, aí vos quedades co voso xornal de merda. Pero agora custa despegarse e marchar. Hoxe agonicei ata tarde a miña marcha. Mañá non quero saber como vai ser. M(s) e N(a) xa me dixeron adeus. Ou ata pronto, que ás veces é o mesmo. Mañá tocaralle ao resto, a N(s), aos fotógrafos, a B. E o certo é que non quero marchar, e non me arrepinto destes tres meses, de canto aprendín, do incrible que é esa xente, capaz de sacar unha edición turrando co monstro do capataz.
Vólvenme as ganas de ser xornalista, esas que nunca tiven. E agora, quizais porque estea sensible, planteo un futuro que non estea de todo afastado dos medios. E teño medo, porque a satisfacción co traballo non a dan os compañeiros, pero foron tan importantes para min este verán... e tamén teño medo, e máis aínda, ao saber que non vou a atopar tanta xente tan boa en ningún sitio. Non, en realidade non quero marchar

4 comentários:

X disse...

Das marchas tamén se aprende.
Ánimo!

Anónimo disse...

Estou con X, das marchas pódese aprender moito en tódolos sensos...

Moita sorte e forza.
Unha aperta.
:)

oko disse...

claro que se aprende, e iso quizais é o que as fai máis difíciles...
pero gracias polos ánimos!!!

Beluka disse...

o difícil é o bonito ao mesmo tempo. se custa dicirlle adeus á xente é porque houbo bos momentos.
que che sexa leve e ánimo.