Xa non hai queixarse dos problemas de socialización cos vascos. Dous días e medio (coas súas dúas noites) cento corenta e nove vascos e unha galega. A meirande (meirandísima) parte deles, esuskaldunes, convivindo nun albergue perdido no medio da nada. Resultado: unha das mellores fins de semana da miña vida.

Volver á cidade, e que estean agardando as dúas persoas que máis me queren no mundo nunha rúa de pedra de Illa Peixe. Que escoiten comigo a nova de que xa teño asegurada unha longa viaxe no verán.

Recibir unha clase maxistral sobre o individuo posmodermo e sentirme reflectida en cada unha das súas palabras.

Pasar o Día das Letras máis estraño da miña vida, tentando explicarlle ao mundo que veño do recuncho atlántico, e tentando tamén descifrar o euskera, de tan bonito