E ese será ao final, o destino da miña estirpe. Agardar soa na auga a que chegue o día. Garza ou grou, que dicía o poeta. Ou un heroe calquera. Eu quero ser ese de maior, pai, eu quero ser ese. E tristura e frío. E ser e non ser e unha mestura de froitas que non sei se funciona ou se se estropeará o sabor de ambas. Cantas cousas por dicir e que pouco tempo. Garza ou grou. No meu país imaxinario Koala. Ás veces morcego. Mistura de laranxas e medias laranxas (asasinato) que bailan na miña cabeza como bailan as cifras diante dos ollos cando hai sono. El miedo a la libertad de Fromm. E ese quen é? O fillo, é o fillo. Fromm, o fillo de Fromm. Notas en azul celeste dende Bemvibre, ou como raio se escriba. Quero saber como estás, nena, que te boto de menos. Eu tamén me sinto culpable. eu tamén descubro día a día os meus defectos. Aprendo a vivir coas miñas maldades. Co pecado orixinal de ser quen son e non saber cambiar. Bótote de menos, miña meniña. E máñá, mañá di a rapaza dos ollos fermosos que vas estar aquí. E mañá non dá chegado. E vai moito frío fóra e dentro e non estás, non está ninguén, ninguén que veña a salvarme dos meus medos de nena, a salvarme de min mesma. Ao carón da porta segue a estar a sombra que me fala dende sempre. Non ten cara e agora quéroa tanto que os días que non está, estráñoa.
Moito odio, a todos e a todo. Agardo con impaciencia a que maduren os kiwis da alacena. Os kiwis que deixei alá. Piuuuuuuuuuu piuuuuuuuuuu piuuuuuuuuuuuuuuuuu... se agudizo o oído, semella que podo escoitar a resposta... non hai fronteiras
piuuuuuuuuuuuuu piu piu piu piu piuuuuuuuuu piu piu piuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu piuuu
...