de fins de semana

Xuro que non o arrinquei eu. Pero podería telo feito. Voltín a Compostela e cubrín a miña dose de falar galego, de rir coa miña xentiña, un pouco da cuota de libros novos (un deles agasallado), pousei con pouca roupa para unha fotógrafa que promete, saín (pero pouco, en fin...), soprendín aos papás aparecéndolles na casa por sorpresa, e sentín ao Polgariño meneańdose no seu tobo.
Agora teño as pilas cargadas e uns cantos quilos de pelo menos na cachola. De aquí a maio, cóidenme moi ben da pedra e do mar polo Atlántico, señores