e tres.

de primeiras era só cuestión de estar. foi subindo logo a ser valorada, a media altura da pirámide de maslow. despois era só fuxir. pasar días na montaña, coñecer a tanta xente que fixese falar e falar. esquecer

o seguinte paso foi agochar os berros das paredes con cancións modernas que facían regresións sonoras ao século pasado

finalmente escribir. escribir moito pra zafarse dos mortos que se acumulaban por detrás dos ollos. que se acumulaban como pesos nos nocellos e se bambeaban na abertura das pernas. escribir coma un exercicio automático de alivio, nese intre preciso de deixar de vestir de negro e no armario só había as cores do loito

nese intre preciso no que as engurras nas sabas non deixan que durmas en toda a noite

pensar que a única solución posible é facer a cama con follas de xornal, e durmir