na pedra

compostela continúa na súa tónica de sempre. despois de tragar veleno pola suspensión sin previo aviso do concerto de abe rábade, gocei da mellor das compañas posibles (e algúns enlaces máis) tomándolle algo aos bares que máis ou menos fuxían da euforia futboleira.
atopar a un canario que coñecín no deserto saharaui e desfrutar das miñas primeiras horas coa preciosa criatura que me tocou polo aniversario: unha preciosa réflex dixital que me fai máis feliz que un doce a un neno
e só quedan seis días pra volver a marchar. nomadismo e esas cousas. e recén rematado o fermosísimo nove de maría lado