Abro o mail e atopo esta sorpresa: Moitas graciassssssssssss Dios cho pague con moitas noites lujuriosas. Saúdos polanquistassssss (non vou a descubrir de quen é). Río soa e a rapaza que estudia enfrente miña mírame estrañada.
Non é a primeira sorpresa internáutica do día, que xa antes houbo outra. E entón, a flogueira dime que marchamos en quince ou vinte minutos, claro, que hai que ver ao home-da-nosa-vida mentres ceamos e despois vir correndo outra vez para poder sacar moi boa nota cun profesor casefavorito.
O chico que está sentado ao meu lado chegou cheirando a gusanitos. E pensei que non ía dicilo, pero esta semana boto de menos a tele. Que ben o vou a pasar recuperando estes días!!!
E tamén fixen cousas importantes: vin á parisina -coas ganas que tiña de apertala- e tamén puxen ao día a E. desta última semana caótica - e deixeino coa boca aberta cun dato en concreto- e fun con C. a escoller a foto da orla e levoume no seu flamante coche -a próxima vez quedo ata que remate o billete-. E falando de billetes, finalmente seremos catro as que vaiamos a revolucionar ao norte.
O encanto de hoxe, o mellor día dende hai uns cantos, está en todo e en nada. En comezar a pensar noutra viaxe con ela a Lisboa (que quizais ao final quede en nada, quen sabe). En ir á facultá e ver á xente, en estar na biblioteca sen facer descanso por non deixar o ordenador solo, e en pensar que desta vou sacar unha notaza, que para iso me mola tanto o profesor

(E si, boto de menos o mar...)

Y apache, ¿sabes lo que quiere decir apache? Apache quiere decir enemigo, algo tan simple. Porque enemigo es lo único que cabe ser en Auschwitz: enemigo de todas las razones de la historia, enemigo de quienes dicen que la poesía está hecha para acompasarnos mejor con nuestro tiempo, para habitar dulcemente el presente -enemigo de quienes llaman moral al lenguaje de los perros guardianes. La poesía no puede ser sino la palabra en armas contra ese lenguaje. La poesía está hecha para combatir, para contradecir, para huír de ese lenguaje. Y la huida es la única moral que cabe en Auschwitz: escapar por la arista de una esquina que siempre está por inventar, haciéndole caso al viento. Y es verdad que la evasión es un trabajo lento, inacabable. Ahora lo sé. Pero, en Auschwitz, la única patria posible se llama Fuga.

(M. Morey)

A poesía, o último reducto que é tamén roubado. Xa non me quedan armas coas que combatirme a min mesma.


E apenas dez días pra rematar. E este egocentrismo inmenso. E ler e reler outra vez as mesmas liñas, duascentas e pouco páxinas que anovan ao abrilas cada día

Días estraños. De biblioteca. De non saber por que todo o mundo se está a volver tolo ao meu redor. Días de dar dores de cabeza a Q. e mais a M. De noites que rematan cun sorriso diante do televisor, celebrando con retraso un novo contrato ou algunha morte ou que sei eu. Dicen que hoxe volve tocar. Meniños, estar con vós é moito millor que fuxir

Dicíalle a alguén que hoxe é un día máis ben gris, nin bo nin malo. Estou estrañamente serena, e tranquila. Pero profundamente triste. Din que todo axuda a facerse maior. Fuches ti quen preguntou. E eu, covardemente, limiteime a respostar. Que te quero moito, xa o sabes. Que te quixen e te odiei a partes iguais.
E só espero que agora ti non me odies.


(modificada o 26 de xaneiro de 2007)

"Aturdida, la pantera no sabe hacer otra cosa sino dar vueltas sobre sí misma. Y cada noche, minuciosamente, se acicala para nadie".

Son eu, acicalándome para ninguén, estudiando para ninguén, aprendendo para ninguén. Son eu, que vivo neste Auschwitz no que estamos todos. E volvo a el, unha e outra vez. Releo páxinas que parece que nunca lera antes, aínda sabéndoas de memoria. É Auschwitz, na folga do Líbano, na violencia en Iraq, nos ataques a Somalia. Non fai falla irse tan lonxe, sequera. Aprendino del, pero xa o sabía antes. Non fai falla máis que mirar para a ventana de enfrente, na muller esa que tende roupa de bebé na terraza. Vive en Auschwitz, pero non o sabe nin quere sabelo. Lava mecánicamente a roupa do seu fillo e do seu home, e non é feliz porque a felicidade non existe.
Entón é cando matar está xustificado

.

Quixen dicir, quen eres, en que soño vives? E o único que me sae é un que tal, como estás, que é da túa vida? E inmersa nestes folios en branco, nesta portada de xornal que trae todos os días o mesmo, penso en pequenas cousas, nos sobresalientes de fin de carreira de dous amigos, nos ollos do rapaz que está sentado diante miña, na cantidade de cousas bonitas que escoito estes días, no frío, no frío, e outra vez no frío que vai fóra e, tamén, no que vai dentro

Volvo a eles, ao final sempre acabo voltando a eles porque a cidade que levo na miña cabeza está situada na Roma Imperial, na negrura entre planetas e mais en Auschwitz a partes iguais. Dá igual o que digan, o que vaia aprendendo, as cousas que miren os meus ollos. Sempre acabo voltando a estes tres lugares coma o cadáver que se volve fundir coa terra.

Non estaba desesperanzada, hoxe. En realidade tiña un sorriso enorme na cara. Pero a cada instante sempre hai algo que che lembra que debes deixar de sorrir. O medo ao descoñecido, perder a ilusión, quizais. Saber que nada ten por que ser o que aparenta e que, en realidade, aínda non sabes moi ben o que estás a buscar


PD: e acabo de ler que morreu Ryszard Kapuściński, e o mundo todo debería estar de loito. ou cando menos, os que aínda cren no xornalismo

Falábache na miña carta, señor Descoñecido (do que apenas sei teu nome) de que estaba a facerme maior. Non pensaba niso ao que ti te referías, aínda que supoño que todo vai sumando.

Pensaba, quizais, noutras pequenas cousas. Na neve cando cae cara arriba ao darlle par atrás no vídeo, ou esa hora na que todos se sentan na mesa para ver o telexornal trala preñez de cada día (rito tribal que se repetía antes na leitura do xornal). Pensaba nos bicos nos beizos que dou cada semana aos que máis queiro (a última vez na facultá, pero tamén pola rúa e nalgún bar), nos que marchan do meu presente e nos que regresan. No sorriso do que é sempre o primeiro en recibirme, no que foi o primeiro en acollerme. En aprender a calcetar.

Pensaba na maneira na que agora miro os pequenos problemas, na forma de resolvelos. Nas miñas mans, que este inverno non se queixan.

Pensaba frivolamente nun zapatos mourados, ou na foto para a orla.

No indiferente que me resultan algunhas cousas, ou a dificultade de dar certos pasos. Pensaba, si, en canto cambian as cousas cando parece que non cambia nada. Pensaba en ti, Descoñecido, na gratitude e curiosidade que despertaches en min en non máis dunhas liñas. E pregúntome como serás en realidá

Existen tres grandes máximas que unha longa análise empírica me permitiu concluír:
- Os paraugas feos nunca rompen
- Ninguén rouba os paraugas feos
- Os paraugas feos nunca se perden

Estes días de perder o paraugas e recuperalo, son tamén días nos que o mundo xira arredor dunhas tetas, e fas traballos exprés, e ves pelis por un tubo, e vas patinar pra desestresarte caendo de cú sobre o xeo, e fas todas esas cousas que só saen ben facéndoas a toda présa se estás en xaneiro a piques de comezar os exames. E este ano as cousas han de sair ben, pra poder ter na man, en xuño, un tituliño de licenciada nunhas ciencias desvirtuadas que xa ninguén sabe de que son. (sempre quixen ser titiriteira)
Así que se tardo en facer entradas e hai alguén que me bote de menos (hai de todo na viña do Señor), non se preocupen, e saiban que sigo viva, a pesar de todo

(imaxe: esao)

os máis guapos

Mamá era a moza máis guapa do pueblo, con diferencia. Papá era o rapaz máis loiro e cos ollos máis bonitos. Casaron un día de Reis que chovía moitísimo, e todos se lembran porque a miña prima, que daquela era moi pequena e iba de dama de honor, caeu e manchou o vestido todo de lama. Hoxe celebraron 33 anos daquel día. Están todos melancólicos estos días porque eu ando a revolver as fotos vellas para escoller unha imaxe miña de pequena para o orlín da facultá. E é só cando miro as fotos que me dou conta real de canto medrei, que eles se decatan de verdá do vellos que van...

(perdoen pola mala calidade das fotos de fotos. a de arriba é mamá. a de abaixo son eu na foto máis linda que me sacaron na vida. non falta detalle, ate teño o bocata enriba da mesa. acaso non era preciosa???)

Facendo memoria... (egopost)

Teño grandes esperanzas postas no 2007, porque vai ser un ano de cambios. Pero botando un ollo atrás, a todo o que levo escrito no que vai de ano, quizais 2006 tamén fose un ano de cambios.

Un ano de viaxes, de coñecer a Lisboa de inverno, a Roma de primavera, o Túnez outonal.
Un ano de entrada no xornalismo real, de dous xeitos totalmente distintos, pero que me fixeron aprender.
Coñecer e falar con xente moi interesante.
Aprender tamén na facultá, e pasalo ben mil veces facendo tonterías que lembrarei creo que toda a vida -e tamén cousas serias-. Tentando parecer maior en cousas de maiores.
Volver a apreciar -máis se cabe- o lugar de onde veño, a xente da que procedo.
Cambiar o meu aspecto mil e unha veces, comezar a ser gafapasta a tempo parcial.
Namorar dunha ducia de homes ao día, a última hai apenas uns días, naquela tenda na que entrei buscando algo que non ía mercar.
Despedindo xente, algunha pra sempre, outra cun atalogo.
Descubrindo aos amigos de verdá, os imprescindibles.
Facerme maior, notándoo eu case sen decatarme, no xeito de falar, de pensar, sendo aínda moi nena.
Olvidarme de como escribín sempre, recuperándome ás veces.
Coñecer a xente diferente e atoparme ben con eles.
Disfrazarme de flor. Botar de menos antes de irme. Non saber a onde ir cando isto remate.
Todo isto e algo máis, nun só ano.
Si que promete o 2007.
Ten que prometer